De Deelen

Hier vlakbij ben ik geboren en zo kwam ik als kind al vaak in de Deelen. Pake en heit staken turf en maakten land aan. Later ging ik met mijn vader mee als hij het vee moest melken. In het lange gras zat ik dan te kijken, met verwondering, naar het doen en laten van de schippers die met hun vrachtschepen in de buitenvaart lagen. Ik scharrelde langs de slootkanten, ik plukte bloemen en ik vroeg de vissers of ze al wat hadden gevangen.

Ook ging ik met mijn vader wel eens bramen plukken, met een bootje de petgaten in. `s Avonds hoorden we soms de roerdomp roepen, een vertrouwd donker geluid. Later is het gebied deels toegankelijk gemaakt, zodat de mensen kunnen genieten van wat de natuur zo mooi maakt.

Hier zie je de zon opkomen en `s avonds weer ondergaan alsof hij in het water verdwijnt. De ruimte, de rust, de verscheidenheid aan dieren en planten, het licht, zelfs het weer: alles geeft dit gebied een eigen, bijzondere sfeer.

Elk nieuw jaargetijde is weer anders dan het vorige. Het voorjaar brengt alles tot leven. Overal laten de vogels zich zien en horen. Soms zijn er bijzondere soorten waar te nemen, zoals de blauwborst en de purperreiger. In de zomer is de variatie aan vlinders en andere insecten groot. Iedereen die er oog voor heeft, kan zijn hart er aan ophalen.

De herfst kleurt de natuur bruin en geel, zodat in de winter de pollen van pijpestro prachtig afsteken tegen de donkere paden in het veen. Als het flink heeft gevroren, vormen de petgaten grote ijsbanen en als er sneeuw ligt, verandert alles in een wit sprookjesland. Friesland is mooi en het heeft meer bijzondere plaatsen, maar de Deelen sluit ik in mijn hart.

Ulesprong bij Tijnje

Sommige mensen noemen het het einde van de wereld, maar ik vind het juist het begin: Ulesprong 1 te Tijnje. Hier kun je rondom de horizon bekijken zonder hinderlijke obstakels te ontdekken. Het is zo bijzonder om geen windmolens, silo's en bedrijfsgebouwen in het zicht te hebben dat een beeld ervan zelfs in het planetarium in Artis is opgenomen. Het is een dia die als een cirkel om de bezoekers staat en waar de horizon rondom Ulesprong op te zien is.

Hier is de wereld nog echt in orde en zo voel ik het ook. Toen we achttien jaar geleden de drukke Randstad ontvluchtten, voelde het direct al als 'thuiskomen' op Ulesprong. Ondanks het geworstel met een honderdvijftig jaar oud pand ben ik hier nog steeds niet uitgekeken. Dagelijks zit ik even op het bankje aan de waterkant, ongeacht het weer en de tijd. `s Morgens vroeg, bij dreigende buien, koude windvlagen, het maakt niet uit. Altijd spannend en altijd anders. Ik ben vast van plan het tot mijn honderdste vol te houden.