Het mooiste plekje in Friesland komt uit Scandinavië

Je loopt door het moeras. Om de weg te wijzen ligt er af en toe een reusachtige zwerfkei die ervoor zorgt dat je op de hogere stukken blijft en niet wegzakt in de bodem. Er is geen mens te bekennen. Je bent overgeleverd aan de elementen. Soms staat vanuit een staalblauwe lucht de zon op je hoofd te branden, soms streelt de wind over je gezicht, soms tast je in de mist.

Maar de mooiste wandeling kun je maken als de grond bevroren is: je loopt dan overal dwars doorheen. Dank zij de skyline van Leeuwarden waan je je niet in de Siberische steppen. Het is een gecultiveerd moeras, omringd door dijkjes en sloten met sluisjes erin. Aan de overkant van de sloot zie je een ingestorte boerderij.

Met grote plakken modder aan je voeten verlaat je het gebied en dan zie je opeens Scandinavië liggen: een plateau van water en zwerfkeien, gegroepeerd in de vorm van Scandinavië. Een eerbetoon aan het gebied waar onze stenen vandaan komen.

Dit prachtige plekje heet Bouwepet, het ligt tussen Gytsjerk, Mûnein en Hurdegaryp.

Voor mij is het mooiste plekje in Friesland de Hallingenweg in Mûnein. Hier ben ik in 1957 geboren en vervolgens opgegroeid. We woonden midden in de weilanden. Ik was altijd buiten te vinden. Om kievitseieren te zoeken, slootje springen, stenen en schelpen te zoeken of om op zoek gaan naar dieren.

Zo was ik een jaar of tien toen ik een jong haasje vond. Ik nam het mee naar huis. Na lang zeuren mocht ik het houden. Ik wist het groot te brengen, tot in de herfst mijn vader mij er van wist te overtuigen dat het haasje in de natuur thuishoorde. Samen hebben we het teruggebracht naar waar ik het destijds gevonden had. Tot onze grote verbazing kwam mijn haasje ieder voorjaar weer bij ons terug.

Toen ik ouder werd, speelden we vaak bij de vlasfabriek in onze straat. We speelden hier verstoppertje en klommen ook langs de pijp naar boven. Mijn vader begon in de jaren zeventig een winkeltje in de voormalige vlasfabriek. Hij verkocht tweedehands spullen waarvan de opbrengst naar een kinderhuis in Suriname ging. Later is de in 1898 gebouwde fabriek helemaal gerenoveerd, om vervolgens dienst te doen als woonhuis.

Zelf woon ik al jaren niet meer in Mûnein, maar ik kom er nog regelmatig. Alles doet mij herinneren aan mijn vertrouwde jeugdjaren. Oude liefde roest niet.