Verder over Olterterp

In het bos bij Olterterp

wroet een geweldig zwijn

tussen struiken en planten

vernielt jong akkergewas

de gevreesde keiler

valt neer door geweerdonder

het machtigste en

laatste grootwild van Frisia

heeft het leven gelaten

schenkt de mensen op het landgoed

smakelijk gebraad

aan de drinkzaalwand

in Het Witte huis

kijkt zijn zwarte ruige kop

neer op mensen die zich laven

genieten van kleine spijzen

grote slagtanden

vol ingetoomde strijdlust

vorsende ogen wensen

dat in het omringende woud

eiken- en beukenlanen

trots hun statig aanzien

met warrig struweel om hen heen

steeds sterke broederschap houden.

Op een rood veld buigen twee eikentwijgen

met hun vrucht, zijn door schoon najaar gekleurd;

daaronder een gentiaan, die zich beurt

in zomers zonnig geel: sprekend zwijgen!

Dit vredige schild mag stemmen krijgen,

waarin stil klinkend bosverrassen gebeurt:

tere bloei wint steeds blijmoedig, schoon zij treurt

bij harde regen en 's onweers dreigen.

Het landgoed ademt uit luchtige dreven

onder zware kruinen vol geheim verhaal.

Paadjes  door struweel willen dwaalzin geven.

Hoogbejaarde woudreuzen, in blad of kaal,

zien eerbiedig neer, beschermen klein leven:

nietig  -maar onblusbaar!-  brandt hier jeugdtaal.