Lytsewierrum
Ik kom, onderweg op de fiets, zo veel mooie plekjes tegen. Vooral in de 'Greidhoeke', waar ik geboren en getogen ben. Verre einders, hoge luchten, altijd weer anders. Kerktorentjes waarvan je na enige tijd precies weet bij welk dorp ze horen.
Het mooist zijn de kleine dorpjes. Neem nu Lytsewierrum. Ik heb het al zo vaak gefotografeerd. Van alle kanten is het even mooi. Voor de bijgaande foto heb ik even de gebaande paden verlaten, een eindje het weiland in. Zo ziet het er net even anders uit. De toren steekt ver boven de huisjes uit. Die liggen verscholen achter en tussen de bomen. En de vlag hangt uit: dit wordt een feestelijke foto. Naast mij het houten hek, vastgebonden met een eindje touw. Ik vind dit veel mooier dan de stalen hekken van tegenwoordig. Brandnetels klimmen brutaal omhoog. Het valt nog niet eens mee om bij het hek langs te komen...
En boven alles uit, om het allemaal nog mooier en feestelijker te maken, een helder blauwe hemel vol met witte wolken. Ik tref het, hier op mijn plekje aan de slootkant. Ik zit er zomaar een kwartiertje. Even verderop zit een meerkoet op zijn nest, midden in de sloot. Een blauwe reiger staat te vissen, onbeweeglijk en geduldig. Op enige afstand graast het vee.
Hoe langer ik hier zit, hoe meer ik zie. Het past niet allemaal op de foto. Het plaatje is mooi genoeg. Lytsewierrum, een dorpje om van te houden.