Heechhout Easterlittens
Het meest fascinerende plekje. Dit betekent dat het mijn mooiste is, maar ook de plek waar soms gevaar dreigde. Het was voor mij een grens. De grens tussen het dorp Easterlittens en de weilanden van Langwert. Op deze grens gebeurde het. Van mijn vijfde tot mijn twaalfde jaar moest ik iedere dag vier keer deze grens passeren, in totaal bijna vijfduizend keer.
Het Heechhout, bijna 3 meter boven het water, was een plek om de Bolswardervaart en de weilanden te overzien, maar als het stormde was het ook een plek om je goed aan de zijkanten vast te houden. Een plek om in de zomer van af te springen, het water in. Maar ook de plek waar ik mijn nieuwe zakmes tussen de planken door liet glippen. Een plek waar zich onguur scheepsvolk ophield, dat volgens de verhalen van spiritus en vis leefde, maar ook een plek die je een uitbundig gevoel gaf als je er voorbij was.
Het Heechhout was in de winter een grens van de vieze klei naar de schone straat in het dorp. Laarzen uit, schoenen aan. Een plek waar tweehonderd jaar geleden de schepen al moesten keren (de draai), met de beroemde herberg Hulckenstein, het tolhuis en de verbinding tussen Easterlittens en het binnenpad naar Winsum.
Een plek om te vissen en, als er ijs was, een plek om onderdoor te schaatsen. Het Heechhout als plek om onderdoor te varen en om platte stenen over het water te laten keilen, te `sweltsjetippen'. De plek met de geuren van kaas, wei en karnemelk van de zuivelfabriek en soms de geur van vuile zwarte rook uit de schoorsteenpijp.
De plek dichtbij het kruiswater van de Bolswarderen Franekervaart, als belangrijkste waterkruispunt in de Greidhoeke. Het Heechhout, nu in 2005, een plek om over de trekwegen langs te fietsen, want dit 'heechhout' ligt in één van de mooiste fietsroutes van Friesland langs het water, van Bolsward naar Leeuwarden. Al met al: het Heechhout bij Easterlittens, mijn mooiste plek in Friesland, vol met herinneringen uit mijn jeugd.